Belg Danny Budts (Syndromeda) generuje szkołę berlińską już ponad 25 lat. Ten album to oszczędne, przytłumione, przymglone sekwencjonowanie, o nieco niepokojącej aurze, chociaż nie aż tak przytłaczającej jak recenzowany przeze mnie niedawno Inside Mental Hospital. Tutaj mamy dość hipnotyczny styl, oparty na zgrabnych sekwencjach z niewielką domieszką solo. Nie jest to może nic oryginalnego, ale słucha się tego przyjemnie. Dla jego fanów smaczny kąsek, i myślę że też może zjednać mu nowych miłośników.

M.Ż.